Wędrując po górach często spotykamy tropy dzikich zwierząt, które krzyżują się z naszymi ścieżkami. Na przykład ślady wilka. Czy jesteśmy bezpieczni na jego terenie?
Poznajmy wilka
Wilki są leśnymi drapieżnikami żyjącymi w stadach zwanych watahami. Obowiązuje w nich ściśle określona hierarchia. Władzę pełni para alfa, czyli najsilniejszy basior i wadera. Są one jedynymi zwierzętami w stadzie, które mogą się rozmnażać. Pozostali członkowie są spokrewnieni z parą alfa i stanowią zwykle ich potomstwo z dwóch poprzednich miotów. Młodymi opiekują się wszyscy członkowie watahy. Szczególną rolę wychowawczą pełnią jednak zastępcy samca alfa, ich zadaniem jest m.in. wymierzanie symbolicznych kar wobec młodych. Po uzyskaniu dojrzałości, najsilniejsze egzemplarze muszą opuścić stado, aby nie stanowić zagrożenia dla jego przewodników.
Każdy z członków watahy ma swoją rolę w stadzie. Czuwanie nad bezpieczeństwem pozostałych wilków za pomocą węchu, poszukiwanie tropu zwierzyny, polowanie – każdy członek wilczej rodziny ma do spełnienia swoje obowiązki.
Wilki potrafią się ze sobą porozumiewać. Komunikują się poprzez mowę ciała, szczekanie, wycie, popiskiwanie, skomlenie oraz wydzielanie feromonów i znaczenie terenu. Jako jedne z nielicznych zwierząt potrafią śledzić wzrok. Dzięki temu mają zdolność przewidywania kolejnych ruchów napotkanego zwierzęcia, a nawet człowieka.
Wilki są zwierzętami terytorialnymi. Do życia potrzebują dużej przestrzeni, jednak na jednym obszarze możliwe jest życie dwóch watah.
Czym żywią się wilki
Wilki to świetni myśliwi. Polują głównie na zwierzęta kopytne: dziki, jelenie i sarny. Jeśli wataha jest duża, łupem wilczego stada padają zwykle duże zwierzęta, tak aby wszyscy członkowie mogli się pożywić. W menu wilka można też znaleźć ryby, mniejsze gryzonie i padlinę, a nawet owoce i runo leśne. W trudnych okresach, gdy pokarmu jest zbyt mało, mogą się zdarzyć ataki na zwierzęta gospodarskie. Jednak są to najczęściej zwierzęta pozostawione bez opieki człowieka, w pobliżu lasu. Jak u każdego dzikiego zwierzęcia, łupem wilczego stada padają słabe i chore osobniki.
Wilk w Polsce
W Polsce wilk objęty jest ochroną od 1998 roku. Dzięki temu jego populacja sukcesywnie wzrasta. Najwięcej z nich żyje w województwach podkarpackim, małopolskim i podlaskim, ale w niewielkiej liczbie można je spotkać również w innych rejonach kraju. Migracje wilczych stad spowodowane są poszukiwaniem miejsc, w których będzie wystarczająca ilość pożywienia dla całej watahy.
Czy wilk atakuje człowieka
Przypadki ataków na ludzi są niezwykle rzadkie. Wilk unika kontaktu z człowiekiem. Musimy wiedzieć, że wzrok tego zwierzęcia jest dość słaby. W ciągu dnia wilki widzą nieostro, a ponieważ są daltonistami rozpoznają jedynie kolory szary, żółty i niebieski. Zdecydowanie szybciej dostrzegają obiekty, które się poruszają niż te, które są nieruchome. Dlatego kierują się głównie węchem i słuchem, a po rozpoznaniu człowieka starają się oddalić. Jeśli nasz zapach nie dotrze w porę do zwierzęcia, może się zdarzyć, że będzie się ono uważnie nam przyglądać. Takie spotkanie może napawać grozą, ale postarajmy się zachować spokój i pozwólmy wilkom odejść. Straszenie ich i gwałtowne ruchy mogą niepotrzebnie wzbudzić ich niepokój.
Niesłusznie twierdzi się, że wilk nie boi się człowieka, ponieważ nie ucieka na widok samochodów i innych maszyn. Pamiętajmy jednak, że zwierzęta te mają prawo przyzwyczaić się do obecności człowieka na ich terenie. Maszyny, ciągniki lub samochody często są pozostawione np. na noc w terenie i stają się naturalnym elementem miejsca, w którym żyją dzikie zwierzęta.
Kłusownictwo, zastawianie wnyków to w dalszym ciągu proceder, który zagraża wilkom. Przypadki prób udamawiania tych zwierząt i dokarmiania mogą powodować ich nienaturalne zachowania. Jednak zdrowe, dzikie zwierzę nie atakuje człowieka bez powodu. To człowiek stanowi dla niego zagrożenie. Według statystyk wilki są mniejszym zagrożeniem dla człowieka, niż nasze domowe psy.
Co zrobić gdy spotkamy wilka
Przede wszystkim nie prowokujmy do ataku. Wyzwaniem dla wilka może być nasza ucieczka lub gwałtowny ruch, który go zaniepokoi. Unikajmy kontaktu wzrokowego, nie odwracajmy się tyłem. Jeśli nie widzimy objawów agresji, spróbujmy powoli się wycofać. Natomiast jeśli jest to niemożliwe, wilk warczy, odsłania zęby, doskakuje do nas i próbuje zaatakować, nie pokazujmy mu strachu i uległości. Podnieśmy ręce, wyprostujmy się tak, aby sprawiać wrażenie potężnego osobnika, głośno krzyczmy i okazujmy agresję. Wilka na pewno nie wystraszymy, istnieje jednak szansa, że zrezygnuje z ataku. Jeśli tak się stanie, odczekajmy aż zwierzę się oddali i dopiero wtedy zacznijmy uciekać.
Uciekając, kierujmy się w stronę ludzi. Istnieje niewielkie prawdopodobieństwo, że wataha zaatakuje większą grupę osób. Pilnujmy aby nikt nie odłączył się od grupy, nie pozostawał z tyłu. Dzieci i osoby słabsze niech znajdą się w środku grupy. Możemy też wspiąć się na drzewo i wezwać pomoc lub zaczekać aż zwierzęta się oddalą. Warto wiedzieć, że wilki boją się ognia i nie lubią dymu. Palące się ognisko zapewni nam zatem bezpieczną odległość od zwierząt.
Jeśli w żaden sposób nie udało nam się uniknąć ataku i staliśmy się jego ofiarą, połóżmy się na ziemi przyjmując pozycję embrionalną. Rękoma osłońmy głowę i szyję, są to miejsca, które zwierzę będzie atakowało w pierwszej kolejności.
Zachowanie zimnej krwi podczas ataku dzikiego zwierzęcia jest niezwykle trudne. Starajmy się myśleć racjonalnie, wykorzystujmy swoją wiedzę o zachowaniach dzikich zwierząt dla zadbania o własne bezpieczeństwo. Przestrzegając podstawowych zasad zachowania się w lesie, unikanie skradania się, zaskakiwania i prowokowania zwierząt, pozwoli im w odpowiednim momencie się oddalić. My natomiast będziemy mogli bezpiecznie przemierzać szlaki i cieszyć się bliskością przyrody.
Wybrane uwagi lub komentarze mogą zostać opublikowane pod artykułem.
0 Komentarzy