Muflon

Muflony można potocznie określić jako dzikie owce, ponieważ to z tymi zwierzętami hodowlanymi są najbliżej spokrewnione. Na kontynent europejski zostały sprowadzone z Sardynii i Korsyki, gdzie do tej pory występują bez domieszki obcej krwi. Ich geneza na tych wyspach wiąże się najprawdopodobniej z wtórnym zdziczeniem owiec sprowadzonych przez człowieka około 8 000 lat temu. W Sudetach ich występowanie należy datować na rok 1901 lub 1902, kiedy zostały sprowadzone ze Słowacji przez hrabiego von Magnisa. Przyczyny ich sprowadzenia były typowo łowieckie. W okresie po II wojnie światowej, gdy Sudety weszły w skład państwa polskiego, muflony stały się częścią fauny naszego kraju. Obecnie zasięg ich występowania znacznie wykracza poza zasięg gór. Można je spotkać w lasach centralnej Polski, gdzie zostały introdukowane przez myśliwych. Do dziś pozostają gatunkiem łownym. Można na nie polować w okresie od 1 października do 15 stycznia (na owce i jagnięta) lub do końca lutego (na tryki - barany).

Muflon to nieduże zwierzę, długość jego ciała wynosi około 100-130 cm, natomiast wysokość w kłębie około 70-90 cm. Samice ważą około 25-40 kg, a samce od 35 do 55 kg. Najbardziej charakterystyczne dla tego gatunku są ślimakowato zakręcone rogi, które swój kształt osiągają w 4-5 roku życia. Rogi muflonów przyrastają w okresie letnim o około 20 cm rocznie. W okresie zimowym ich wzrost zostaje zahamowany. Należy wspomnieć, że samice tego gatunku nie posiadają poroża lub występuje ono u nich w formie krótkich rogów skierowanych do tyłu. Sierść samców muflonów jest bardzo jasna, jedynie zimą ciemnieje w kierunku brązu. Samce posiadają jasną plamę po bokach od strony grzbietu. Ze względu na swój kształt bywa ona nazywana siodłem. Spód ciała oraz tzw. lustro pokryte jest białą sierścią.

Muflon fot: Štěpánka Tůmová, MF DNES

Jako zwierzęta górskie, czyli zasiedlające tereny raczej ubogie w pożywienie, muflony nie mają dużych wymagań środowiskowych. Na nizinach obfitych w pożywienie populacja muflonów szybko się zwiększa. Szacuje się, że w Polsce obecnie wynosi ok. 1600-2000 osobników. Występowanie muflonów na nizinach jest związane również z problemami tych zwierząt z racicami. Przystosowanie ewolucyjne do terenów górskich wymusiło odrastanie ścierających się na skałach racic, które na nizinach mogą przerastać, utrudniając jednocześnie poruszanie tym zwierzętom.

Ruja muflonów przypada na październik – listopad. Młode rodzą się po 5-cio miesięcznej ciąży. Zazwyczaj jest to jedno jagnię o wadze około 2 kg, które już kilka godzin po urodzeniu podąża za matką. Ciąże bliźniacze u muflonów są niezwykle rzadkie.

Mimo, że muflony to zwierzęta płochliwe, to są szanse zaobserwowania ich w przyrodzie. Żerują głównie o zmierzchu, jednak czasem można je spotkać również w dzień. Zazwyczaj łączą się w stada (kierdele, rudle) liczące do 20 osobników. Co ciekawe, stada muflonów nie są prowadzone przez samca, lecz przez starą owcę.