Ma rudą sierść, długi, puszysty ogon i chyba każdy choć raz widział go na żywo. Mowa o lisie, czyli bardzo popularnym, dzikim zwierzęciu żyjącym w górach i lasach.
Charakterystyka
Zdecydowanie rozpoznawczą cechą lisów europejskich jest ich rudy kolor sierści. Choć zdarzają się osobniki o odrobinę odmiennym umaszczeniu, to jednak większość przedstawicieli tego gatunku posiada rudą okrywę z jasnymi lub ciemnymi akcentami na końcu ogona.
Budowa ciała lisów jest wydłużona. Głowa z tułowiem mierzy ok. 60-90 cm. Nogi lisów są proporcjonalnie krótsze w porównaniu do innych psowatych, np. wilków. Ogon lisa jest puszysty i ostro zakończony. Jego długość to przeważnie około 35-40 cm.
Charakterystyczna jest również przypominająca trójkąt głowa, czyli szeroka czaszka z wydłużonym, ostro zakończonym i wąskim pyskiem. Całość głowy dopełniają spiczaste uszy.
Występowanie
Lis jest jednym z najpowszechniej występujących dzikich zwierząt. Można go spotkać zarówno w dzikich ostępach leśnych, jak i w miastach, gdzie potrafi zamieszkiwać np. ogródki działkowe czy parki. Nie przeszkadza mu sąsiedztwo ludzi. Nic dziwnego więc, że można go spotkać także w pobliżu uczęszczanych przez turystów górskich szlaków.
Tryb życia
Lisy są aktywne przede wszystkim o zmierzchu, nocą i wczesnym rankiem. Przedstawiciele tego gatunku, w przeciwieństwie do innych psowatych, nie tworzą stad i zwartych grup. Zazwyczaj żyją samotnie, jedynie w miejscach o dużym zagęszczeniu osobników, od czasu do czasu wchodząc ze sobą w interakcje. Do wyjątków od tej sytuacji należy okres godowy.
Lisy zamieszkują podziemne nory. Bardzo chętnie zajmują te wykonane wcześniej przez borsuki. Zdarza się, że duży system nor może zamieszkiwać jednocześnie i lis i Borsuk. Oprócz tego same lisy również potrafią wykonywać nory. Odpowiednie schronienie musi posiadać zapasowe wejście/wyjście na wypadek zagrożenia.
Pokarm
Lisy odżywiają się bardzo różnorodnie. Podstawę ich diety stanowią upolowane myszy. Przyrodnikom niejednokrotnie udało się uwiecznić na filmach lub fotografiach jak lis wyskakuje wysoko w górę i opada na mysz przygniatając ją najpierw łapami, a potem szybko chwyta w pysk zanim ta zdąży wymknąć się z jego łap. Oprócz tego lisy polują na drobną zwierzynę: zające, młode sarny oraz ptactwo (w tym także domowe). Na dzikie ptaki często polują w okolicach zbiorników wodnych. W przypadku drobiu zdarza się lisom podkopem lub przez niewysokie ogrodzenie dostać do zagrody i tam upolować zdobycz. Lisom żyjącym w obrębie miast zdarza się przeszukiwać śmietniki np. w parkach w poszukiwaniu resztek jedzenia wyrzuconego przez ludzi. Oprócz tego lisy nie gardzą padliną. Zarówno w lesie, jak i w pobliżu dróg, często zjadają ofiary nocnych potrąceń przez samochody.
Rozród
Ruja u lisów odbywa się zimą, w styczniu oraz w lutym. W tym okresie lisy żyjące samotnie nawołują się szczekaniem oraz wyciem. Kopulacja odbywa się zazwyczaj w norze. Młode rodzą się po okresie ciąży, która u lisów trwa ok. 50 dni. W miocie jest przeważnie od 3 do 5 młodych, jednak zdarzają się także liczniejsze mioty. Młode rodzą się niewielkich rozmiarów. Mają około 10-15 cm długości i ważą około 80-150 g. Zanim otworzą oczy minie około 2 tygodni. Już w wieku 2 miesięcy wychodzą przed norę, aby bawić się z rodzeństwem. Młode lisy z początku odżywiają się mlekiem matki. Kolejnym dla nich etapem rozwoju jest stopniowe rozszerzanie diety o pokarm mięsny nadtrawiony przez matkę. Później same zjadają pokarm upolowany przez matkę. Dojrzałość lisy osiągają ok. 6-9 miesiąca życia. W niewoli potrafią dożyć do 14 lat. Na wolności jednak jest to rzadkość. Przeważnie nie osiągają wieku 2 lat.
Zagrożenia
Lis w naturalnym środowisku nie ma zbyt wielu wrogów. Mogą na niego polować wilki, rysie, żbiki oraz orły i puchacze. Największym wrogiem lisów są jednak ludzie. Sezon polowań na lisy trwa od początku czerwca do końca marca. Oprócz tego w miejscach występowania głuszca oraz introdukcji bażantów i kuropatw, można na lisa polować przez cały rok. Obecnie powodem polowań na te zwierzęta nie jest ich piękne futro, lecz to, że lisy są w przyrodzie potencjalnymi roznosicielami groźnego wirusa wścieklizny. Ta groźna dla lisów choroba, łatwo przenosi się między gatunkami (na psy, koty, nietoperze i inne). Jest także śmiertelnie groźna dla ludzi.
Wybrane uwagi lub komentarze mogą zostać opublikowane pod artykułem.
0 Komentarzy